Dialogiczność w pedagogice religii

with Brak komentarzy

Dyskusje wokół kształtu i struktury edukacji religijnej trwają nie od dziś i, jak się wydaje, wciąż są tak samo aktualne. Powracające postulaty edukacji religijnej otwartej na procesy demokratyzacji i pluralizm społeczno-kulturowy są kategoriami determinującymi dzisiejszy dyskurs w tej dziedzinie. Zarówno ze strony katolickich, ewangelickich, jak i interreligijnych polskich pedagogów religii pojawiają się krytyczne głosy, iż kształt i forma szkolnej lekcji religii nie tylko nie odpowiada wewnętrznym partykularnym potrzebom danych Kościołów, ale przede wszystkim mija się z dzisiejszym zadaniem szkoły jako instytucji emancypacyjnej i demokratycznej. W tej przestrzeni jest mowa o kilku dominujących modelach edukacyjnych, które wyznaczają aktualną płaszczyznę sporów, a które to w sposób jawny bądź ukryty odnoszą się do problematyki inkluzji społecznej oraz kategorii różnicy. Należy tu jednak pamiętać, że szeroko rozumiana polska edukacja religijna nie tylko nie asymiluje wniosków z dynamicznych dyskusji na gruncie pedagogiki religii, ale dużo częściej marginalizuje i dezawuuje potrzebę i sens tychże analiz.

Zob. S. Dąbrowski, Edukacja religijna w Polsce – między tradycją a współczesnością, [w:] Różnica edukacja inkluzja, red. A. Komorowska-Zielony, T. Szkudlarek, Gdańsk 2015, s. 191-201.

Dostęp online:  https://issuu.com

Facebook

Get the Facebook Likebox Slider Pro for WordPress