Publiczna a prywatna edukacja?
Wydaje się, że proces zmian, czeka również tzw. edukację publiczną - co więcej, zwiastuny takich przemian, peryferycznie można już zaobserwować w Polsce. Paradoksalnie największą trudnością, a zarazem możliwością zmiany dla dzisiejszej szkoły, jest fakt minimalnego przełożenia się pomysłów alternatywnych na kształt edukacji publicznej, w sensie całościowym. Problemów jest oczywiście wiele, choćby tożsamość grona pedagogicznego, jako grupy społecznie (statystycznie) niechętnej zmianom; uwarunkowania społeczności lokalnej, szczególnie nietożsama rzeczywistość szkoły miejskiej i wiejskiej; oraz nieustanne wykorzystywanie zmian systemowych do wojny politycznej, przez wszystkie obozy władzy przez trzy ostatnie dekady w Polsce. Potencją i siłą do zmian, może stać się szeroki i dobrze opisany w literaturze pedagogicznej praktyczny kontekst „wysp edukacyjnych”, które poprzez już długoletnią tradycję działania na świecie, mogą być cenną i wieloaspektową propozycją zmian w zróżnicowanych środowiskach kulturowo-społecznych. Polska sytuacja szkoły drugiej dekady XXI wieku, jest nie tylko przykładem, że zmiany te są dziś niezbędne, ale również tego, że dość często są one wprowadzane i realizowane, nie na drodze pogłębionych oraz spójnych zmian ewolucyjnych, lecz właśnie w logice zmian rewolucyjnych, posiadających energię wyłącznie polityczną, nie zaś potencję edukacyjną, społeczną czy kulturową.
Zob. Manifest edukacyjny Slow Food Movement - między równością a różnorodnością, [w:] Edukacja równościowa. Tworzenia przestrzeni i warunków dla innego. red. M. Obrycka, G. Piekarski, M. Sałapata. Impuls. Kraków 2020.
Kup online: https://www.impulsoficyna.com.pl
