Wyspowa czy globalna?
Na gruncie polskiej pedagogiki, analiz krytycznych odwołujących się do szeroko rozumianej kategorii „macdonaldyzacji społecznej”[1] czy też „disneizacji kultury”[2], które bezpośrednio wpływają na kształt edukacji, jest już naprawdę wiele[3]. Zarówno socjologia kultury, jak również psychologia i pedagogika społeczna ujawniają szeroki kontekst przenikania się trendów i mody społecznej, np. z poziomu stylu życia, sfery aksjologii dnia codziennego, czy też uwarunkowań globalnego rynku, na struktury oraz formy edukacji publicznej[4]. Projekt slow edukacji w tym miejscu wpisuje się zarówno w krytyczną alternatywę społeczną, ale również w konkretną antropologiczno-aksjologiczną propozycję przedefiniowania podstawowych aksjomatów współczesnej szkoły. To pomysł rozumienia szkoły jako wspólnoty uczącej się, gdzie wszystkie strony, to jest: uczniowie, rodzice, nauczyciele i szeroko widziana społeczność lokalna, pracują nad rozwojem własnym i innych (postulaty edukacji równościowej). Uwidacznia się tu pewna konsekwencja, mianowicie projekty powolnych szkół, wpisując się w alternatywny edukacyjne lub modele wyspowe, entymematyczne przyjmują konieczność wprowadzenia zmian, zwłaszcza na poziomie działania systemowego, aksjologicznego, czy też politycznego (postulaty edukacji różnościowej).
Zob. Manifest edukacyjny Slow Food Movement - między równością a różnorodnością, [w:] Edukacja równościowa. Tworzenia przestrzeni i warunków dla innego. red. M. Obrycka, G. Piekarski, M. Sałapata. Impuls. Kraków 2020.
Kup online: https://www.impulsoficyna.com.pl
[1] G. Ritzer, The McDonaldization of Society, Sage Publications, Inc. Thousand Oaks 1996.
[2] A. Bryman, The Disneyization of Society, Sage Publications, London 2004.
[3] Z. Melosik, Kultura popularna i tożsamość młodzieży: w niewoli władzy i wolności, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2013.
[4] Por. E. Potulicka, J. Rutkowiak, Neoliberalne uwikłania edukacji, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2010.