Autor ujawnia swoją głęboką wrażliwość intelektualną na kwestię problematyki pedagogicznoreligijnej w Polsce odnosząc do siebie bardzo różne i niekiedy przeciwstawne sobie tradycje. […] szczególnie interesującą nowością jest zasygnalizowanie przez autora możliwości rozpatrywania teoretycznych i praktycznych aspektów edukacji religijnej w świetle koncepcji pedagogiki krytycznej. Również w jakimś sensie „wybuchowy” jest pomysł rozwijania edukacji religijnej w perspektywie konstruktywizmu społecznego. Także próby łączenia pytań o edukację religijną z kwestią kulturowego neoliberalizmu są odważne i nowatorskie. Nowym ujęciem problemu jest zatem sam pomysł powrotu do tekstów Tischnera i innych intelektualistów sprzed kilkudziesięciu lat i wykorzystania ich do naświetlenie jednego z kluczowych zagadnień dzisiejszej edukacji religijnej, a także zorientowanie namysłu nad tą edukacją w perspektywie koncepcji krytycznych, emancypacyjnych i transformatywnych.
Fragment recenzji profesora Piotra Kostyło
Zob:
